Ada Wille, de diva van de dodenakkers, heft ‘het laatste rustoord’ naar hemelse hoogten, waar zelfs levenden naar verlangen. Beeld je een wereld in waar bomen niet alleen eeuwigheidssymbolen zijn maar ook fluisterende gidsen door het dodenrijk, een plek waar de boom van goed en kwaad en de levensboom zij aan zij staan.
In Ada’s domein transformeert de begraafplaats in een bruisende plek, meer hemel op aarde dan een somber eindstation. Levenden joggen, genieten van de natuur en relaxen tussen de grafzerken, onder het wakende oog van hun overleden geliefden, omringd door Ada’s zorgvuldig gekozen flora die niet alleen troost biedt, maar ook een perfecte lnstagram-spot is.
Rouw verandert hier in een viering van het leven, waarbij het dodenrijk een staande ovatie geeft voor de vreugde boven de grond. Ada’s paradijs op aarde laat zien dat de dood en het leven niet twee gescheiden werelden zijn, maar een harmonieuze cyclus, gevierd onder de beschermende takken van de levensboom.
Dus ja, Ada tovert elke begraafplaats om in een stukje paradijs op aarde, of beter, een levendige buurt in de hemel. In Ada’s wereld is de dood slechts een excuus voor een eindeloze party en waar je hoopt niet te vroeg op de gastenlijst te staan.
